Hehe,

Hier zijn we dan na een langdurige radiostilte. Sorry daarvoor, maar er waren redenen zat waarom we niet eerder met een nieuw verhaal konden komen, maar daar komen we dadelijk vanzelf op. Nu beginnen we eerst bij het begin.

Vrijdagmorgen 20 juli om 05.00 uur liep de wekker al af, en dat is voor Sjack een hele straf… Bij Twan en Claar lekker ontbeten en ALLE koffers ingeladen. Hartstikke leuk dat Charles en Thea onverwachts nog voorbij kwamen om zeker te zijn dat we ook wel echt vertrokken. Toen de auto in en richting Schiphol. Kennelijk wilde heel Nederland graag dat we gingen want er was helemaal nul verkeer op de weg. In vijf kwartier (!) waren we al in de vertrekhal. De koffers aangeboden bij de bagage drop-off en jawel hoor, van de vier koffers waren er twee te zwaar. We mochten kiezen; 200 euro bijbetalen of de koffers laten staan. Dat werd dus de beurs trekken. Ben benieuwd of we dat ook kunnen declareren bij de baas.

Echter niet getreurd en gewoon met Pé, Marij, Twan, Clarie, Fieke, Maud, René en Niki een tasje koffie gedronken en toen was het al tijd voor een licht emotioneel afscheid. Uit elkaar gaan doet altijd pijn, maar we weten waarvoor we gekozen hebben en staan er ook nog steeds volledig achter. Gewoon doorzetten dus en door de douane gaan, een laatste zwaai en we waren weg.

Zelfs de vlucht leek korter te duren dan we verwacht hadden, de piloot had kennelijk begrip voor onze situatie en gaf extra gas waardoor we 15 minuten vliegtijd bespaarden. Aangekomen op Reina Beatrix, het vliegveld van Aruba, duurde het erg erg lang voordat we onze koffers hadden. Meteen bekruipt je dan al het gevoel dat bij een doemscenario hoort. Er zal toch geen of meer koffers zoek zijn geraakt. Intussen werden we al gebeld door de collega’s die buiten het vliegveld op ons stonden te wachten, waar we toch bleven. Maar, zoals een bekend spreekwoord hier op Aruba zegt, komt goed jongen, komt goed. En dat was ook zo, al onze koffers verschenen op de lopende band en om de verloren tijd weer in te halen besloot de douane om maar niemand te controleren. We konden zo doorlopen naar buiten en daar stonden de collega’s klaar, zo’n 30-35 mensen die je allemaal een hand geven en je welkom heten. Hartstikke leuk, we voelden ons ook welkom! De koffers werden ons uit hand genomen en in optocht reden we naar ons tijdelijke huis. Daar was vervolgens nog een echt leuk feestje met een hapje en drankje (hadden die collega’s allemaal geregeld) maar we waren toch blij toen de laatsten om 21.00 uur lokale tijd naar huis gingen. 21.00 uur hier is 03.00 uur Nederlandse tijd, dus we hadden de 24 uur bijna volgemaakt. Moe maar voldaan gingen we naar bed om zaterdag weer om 07.00 uur op te staan. Om 10.00 uur kwam de makelaar om de regels van het huis uit te leggen. We hadden al ontdekt dat we geen wifi verbinding hadden en hij ging meteen aan de slag. Er werd vanalles gereset en opnieuw opgestart en dingen gedaan, maar niets hielp. We hadden geen internet. Dat heeft uiteindelijk tot dinsdagmiddag geduurd. De makelaar putte zich uit in verontschuldigingen maar het was allemaal de schuld van de techniek. Wat hij niet weet is dat wij allang doorhadden dat hij gewoon het wachtwoord om toegang te krijgen tot het netwerk niet meer wist. Ach ja, dat hoort er gewoon bij.

Intussen zijn we aardig gewend hier. Het voelt al als thuis. We zijn druk geweest om een definitief huis te zoeken, hebben we nog niet gevonden, maar dat komt wel. Afgelopen vrijdag hebben we een auto gekocht, op zich ook wel een leuk verhaal. Hier worden geen betalingen (tussen particulieren) over de bank gedaan, alles is boter bij de vis, cash betalen. Een auto is hier niet duur, maar kost toch wel gauw een paar duizend Arubaanse guldens. Die hadden we vrijdag natuurlijk niet zomaar bij de hand. Gaan pinnen dus. Toen bleek echter dat je maar tot een bepaald maximum bedrag per 24 uur mag pinnen. Vervolgens zijn we dus vanaf vrijdag elke dag trouw ons max aan het pinnen, zodat we morgenvroeg het geld bijelkaar hebben. Dan gaan we de auto ook halen en vervolgens naar de belastingdienst om de nodige formaliteiten af te werken.

Oh ja, we zijn trouwens sinds donderdag echte originele Arubanen! We waren om 09.30 uur bij de Senseo, oh nee, de Censo, en hebben ons in laten schrijven in een soort GBA. Dat duurde alles bijelkaar maar tweeëneenhalfuur……………

Zoals je tussen de regels door kunt lezen hebben wij het hartstikke goed naar onze zin hier. Het weer is elke dag weer een cadeautje. Woensdag ga ik met mijn werk beginnen en dan start er weer een nieuw hoofdstuk in ons Aruba-avontuur.

We houden jullie op de hoogte