Maandagmorgen om 09.00 uur afgesproken met de verkoper dat ik dan de auto kom betalen en hem mijn eigendom mag noemen.

Het hele weekend hebben we nog besteed aan pinnen en zondagavond hadden we het streefbedrag bijelkaar, tenminste, tot op 100 Arubaanse guldens. Dat lukt natuurlijk niet meer, alsof de duvel ermee speelde. Uiteindelijk die honderd guldens maar in dollars (56) aan het totaalbedrag toegevoegd en om 08.30 uur vol goede moed naar de verkoper getogen. Hij is trouwens de chef-kok van het Holiday-Inn hotel, dus ik weet hem altijd te vinden als er iets niet deugt aan de auto. Of hij helpt me of ik spuug stiekem in zijn soep!

Afijn, na de nodige beleefdheden te hebben uitgewisseld, wij heel ongeduldig, hij heel geduldig en boekhouderig al die flappen tellen, was de transactie een feit. We waren de gelukkige eigenaren van een Chevrolet S10 DLX uit 2004. Een 2.4 liter 4 cilinder motor (ik had graag een 6-cilinder gehad maar die waren niet voorhanden). Tenminste, dat dachten we. De verkoper legde ons uit dat we EERST naar de verzekeringsagent moesten om de auto te laten verzekeren, en dan naar de belastingdienst om de papieren op onze naam te zetten en de kentekenplaten op te halen. Op Aruba wordt het kenteken namelijk op de eigenaar afgegeven en niet op het voertuig. Tot die tijd moesten we de auto laten staan en mochten we er niet in rijden. begrijpelijk natuurlijk. Voor de duidelijkheid:

Wij wonen helemaal noordelijk van Oranjestad. De verkoper helemaal zuidelijk. De verzekeringsagent huist weer noordelijk en de belastingdienst weer zuidelijk van Oranjestad. Verder is het centrum van Oranjestad op dit moment een puinhoop omdat er tramrails wordt gelegd, zodat de dikke Amerikaanse toeristen niet meer hoeven te lopen om bij de winkels te komen.

Goed, wij dus de wijze raad van de verkoper op gevolgd en teruggereden naar het noorden om bij de verzekeringsagent te komen.

- Goeiemorgen, wij hebben een auto gekocht en willen die graag bij u verzekeren.

- O, dat kan, heeft u de belastingpapieren bij u?

- Nee hoor, eerst bij de belastingdienst de papieren in orde maken en dan terug hiernaartoe.

OK, wij weer file rijden naar het zuiden en bij de belastingdienst de nodige formaliteiten voldaan. Dat ging op zich vrij vlot, maar toen naar het loketje om de kentekenplaten op te halen.

- Bon dia, wij hebben net de belasting betaald en komen nu de kentekenplaten ophalen

-O, dat kan, heeft u de verzekeringspapieren bij u?

eh nee, maar die gaan we nu halen.

Goed, dus weer optocht rijden door het bomvolle en spitsdrukke Oranjestad, naar het noorden, naar de verzekeringsagent. Ook dat ging op zich vrij soepel en weer terug door datzelfde Oranjestad naar het inmiddels vertrouwde kantoor van de Servizio di impuesto. Dat was nog racen, want ons loketje sloot om 11.45 uur.

Eind goed al goed, om 11.30 uur hadden we alles gedaan wat we moesten doen en konden we terugrijden naar de plek waar onze chevy stond. Voor de duidelijkheid, we hebben deze week nog de beschikking over een huurauto, zodat we toch mobiel waren, ondanks dat we niet met onze eigen auto mochten rijden. Maar dan moet je 2 kentekenplaten op de bumper van je nieuwe auto schroeven, terwijl je geen schroevedraaier, zelfs geen schroefje hebt. Alles zit namelijk nog in de container. Met Caribische zelfredzaamheid kom je dan toch nog een heel eind en we zijn met onze auto en met de huurauto terug naar ons huis gereden. Inmiddels zitten de platen er deugdelijk op (denk ik).

Kijk naar de fotoreportage van onze trots en laat ff weten wat je ervan vindt.

Zonnige groeten weer vanuit Aruba en tot schrijfs!

PS

Voor de insiders: SCHÔPPE MIE FOREVER