Zomaar
Het heeft een hele tijd geduurd maar hier dan toch maar een nieuw verhaaltje. De reden dat het zolang duurt is simpel; we hebben het alletwee zo geweldig naar ons zin dat we er gewoon niet aan toe komen.
Het weer is de laatste tijd wat minder geweest op het eiland. De wind was een aantal dagen verdwenen en dan wordt het hier echt vies vochtig klam benauwd, bwèèh.
We wonen nu alweer zo’n 2 maanden in ons huis en dat bevalt prima. De buurt is lekker rustig en het uitzicht blijft geweldig. Enige nadeel is dat er veel (wilde) honden rondlopen. Dat maakt het onmogelijk om te wandelen of te fietsen. Laatst kwam een collega met zijn vrouw op bezoek. Hij wist niet waar we woonden maar was tot op 300 meter van ons huis gekomen, toen wistie het niet meer. Ik ben hem toen gaan halen en nadat ik de straat (zandpad) gechecked had dacht ik, hmm geen honden te zien, dat stukkie doe ik wel op de fiets. NOT. Na 50 meter renden er 10-12 honden om me heen die allemaal mijn kuiten aanzagen voor een lekker borrelhapje. Op mijn fiets heb ik standaard een slagwapen bevestigd dat nu heel goed uitkwam. En zo bereikte ik, al slaand en trappend de wachtende collega, een lokale jongen, die gierend van het lachen vroeg of ik op zijn Arubaans aan het fietsen was. DUS: NIET FIETSEN op dit eiland, in elk geval niet in onze buurt. We zijn inmiddels wel begonnen om een van die wilde honden wat vertrouwder met ons te maken. Dit is een heel rustig exemplaar en met Frolic bereik je heel veel. Wie weet wordt dit ons nieuwe huisdier, afwachten maar.
Het leven hier kabbelt rustig voort. Nergens zie je mensen die haast hebben. Dat bestaat hier gewoon niet. Dat was wel even raar. Alles gaat hier een tandje of drie langzamer. Ben je daar eenmaal aan gewend, dan valt het je nog niet meer op. Je merkt alleen dat je zelf veel rustiger wordt, en dat is zalig. Leven zonder stress, heerlijk.
Dat rustige leventje van ons werd wreed verstoord toen mijn broertje samen met zijn vrouw 8 dagen over was uit Nederland.
Ons eerste echte bezoek! Natuurlijk hadden we Jan van Bonaire al een weekend gehad, maar die was eigenlijk testpiloot voor ons appartementje. Hij was de eerste die in het appartement is blijven slapen en moest checken of alles in orde was. Dat was het dus. Ook volgens broerlief kun je heerlijk slapen in onze meegesmokkelde Ikeabedden. Samen met hen hebben we het hele eiland rondgereden en hen alle mooie dingen laten zien. Ook aan het strand gelegen natuurlijk want het was tenslotte vakantie voor die twee. Samen hebben we een prachtige week beleefd die veel te snel voorbij is gegaan.
Check even de fototab voor een korte foto-impressie van Aruba!
Verder weinig nieuws te melden vanaf deze stek. Het gaat gewoon heel goed!
Iedereen die het aangaat een hele dikke kus en allemaal heel veel groeten vanaf een prachtig eiland!!!
VERHUISD!!!!!
Business as usual
EEN DAG UIT HET LEVEN VAN EEN DRUKKE “HUISVROUW”
Ik krijg van alle kanten de vraag: wat doe je de hele dag, kom je hem een beetje door?
Dus hier is mijn antwoord.
Ja hoor, wordt je van het ene op het andere moment tot “huisvrouw” gebombardeerd.
Hoe is dat zo gekomen?
We gingen naar het verzekeringskantoor om onze auto te laten verzekeren, Sjack moest zijn beroep opgeven en werd aan mij gevraagd “werkt u ook mevrouw?” nee, was mijn antwoord.
En jawel hoor, op het formulier werd “huisvrouw” ingevuld.
Wat doet een “huisvrouw”zo de hele dag zul je je afvragen, nou, ze heeft het er maar druk mee!!
06.00 uur de wekker loopt af, hup, het bedje uit, want “de man” moet om 07.00 uur de deur uit.
Het is elke dag een genot om vanaf het terras de zon op te zien komen.
En “de man” wil dan eerst een kopje koffie hebben gehad.
Boterhammetjes smeren, appeltje erbij en alles in het koeltasje.
Dan begint het pas echt:
Het zwembad moet schoongemaakt worden, alle vliegjes en andere neergestorte beesten eruit vissen.
Gatver,wat is dat nu weer, zit er een heremietkreeft in het water, reddingsaktie, netje pakken en hem op het droge helpen, 1ste goede daad van vandaag. Zie foto.
O ja, eerst even een latte macchiato. Heb dat ondertussen wel verdiend.
De wasmachine draait inmiddels en dan kan de was opgehangen worden. Uurtje later weer afhalen, want dan is het alweer droog, (sneller dan een droger!)
Even in het zwembad, glaasje water, want het wordt al heet.
Plons! Wat nou weer, is er een domme lizard in het water gevallen, maar ja wat wil je ook als je je ogen aan de zijkant hebt zitten, reddingsaktie 2.
Boodschappen doen, wat zullen we eten?
Ach, laat ik maar een lekker vers visje kopen, hebben we al lang niet meer gehad! (gisteren red snapper op de BBQ, was erg lekker)
Zal ik een ovenschotel maken of doe ik makkelijk en maak ik 5 gangen.
Nee, ik ga toch maar voor de ovenschotel!!
Weer even in het zwembad
Zal ik thuis lunchen of ga ik een terrasje pikken?
Weet het nog niet.
Eens zien welke winkels ik nog niet gehad heb, oh, ze hebben ook een Leen Bakker en al die Chinezen daar kijk je ook je ogen uit, nog even naar Oranjestad.
Terug naar huis.
Even een duikje nemen.
Poeh, poeh, druk, druk, druk.
Dan is het alweer 16.30 uur en “de man” komt thuis.
Zwembad in , want van dat koken krijg je het heel heet.
Ja, de ovenschotel is goed gelukt, heerlijk.
Kopje koffie en een latte macchiato.
Afwassen, ja, we zijn weer terug bij af, want er is geen vaatwasser!!
Hup, de auto in en kijken wat er te beleven valt op de boulevard.
Naar huis, nog even wat drinken, douchen en naar bed, want morgen is het weer vroeg dag.
Je vraag is nu beantwoord, niks lanterfanten of lamballen!!
groetjes tot lanterfants
Trix
Hoogvliegen en carpoolen
In mijn eerste week (woensdag 8-8) al direct een bliksembezoek gebracht aan Curacao. Heftig hoor. Samen met een collega naar dat eiland gevlogen om daar rechtstreeks contact (en niet via de telefoon) met de vakbroeder van Curacao. Hele toffe gozer ook weer, heel behulpzaam en coöperatief. Op Curacao natuurlijk ook weer heeel veel handen geschud en een overdosis nieuwe gezichten die ik toch weer niet kan onthouden.
De vlucht Aruba – Curacao stelt echt geen drol voor. Als je een beetje fatsoenlijk vliegtuig hebt doe je er 15 minuten over. Dat was tenminste op de heenweg. De terugweg was een heel ander verhaal. Vlogen we heen nog met het respectabele Insel Air, terug hadden we minder geluk en was voor ons een plek geboekt op de vlucht van Tiara Air. Als ik zo’n naam zie moet ik al een beetje twijfelen…
Keek je vantevoren op internet dan zag je dat de vlucht gepland was voor vertrek vanaf Curacao om 15.55 uur, aankomst Aruba 16.30 uur. Ging je echter op de site van vliegveld Reina Beatrix op Aruba kijken dan zag je nergens een aankomst van een vlucht uit Curacao???? Zegt ook wel iets natuurlijk. Hebben zij voorzienende gaven op dat vliegveld? Uiteindelijk waren we ruim op tijd in de vertrekhal op Curacao. We vertrokken vanaf gate 9. Dus, wachten in de wachtruimte van gate 9. Op de monitor stond netjes een vlucht gemeld van Divi Divi Air (ook al zo’n naam) en die vertrok op tijd om 15.30 uur. De monitor bleef daarna deze vlucht tonen terwijl het toch echt 15.30, 15.35, 15.40, 15.45,15.46, 15.47 en nog later werd. Nergens een aankondiging van onze vlucht. Maar, plotseling om 15.53 uur verscheen een charmante plaatsellijke schone die plaatsnam aan de incheckbalie van Tiara Air bij gate 9. Op de monitor floepte een scherm dat vertelde dat onze vlucht NU aan het boarden was. Ik keek om me heen maar zag niet echt veel mensen. Hooguit een man of 15???
Afijn, wij te voet in ganzepas achter de groundsteward aan die ons naar het “vliegtuig” begeleidde. Stond daar op de baan een soort vliegende badkuip, model helemaal vierkant, 2 propellormotoren. Wij met alle 15 passagiers ons naar binnen gewurmd en op de aangewezen plaatsen gaan zitten. Ik had natuurlijk weer geluk, ik zat direct achter de chauffeur (foto). Uiteindelijk toch een voorspoedige vlucht (je had onderweg wel constant de neiging om elk schroefje en boutje handmatig nog even aan te draaien) en na 30 minuten veilig geland op Reina Beatrix. Weer een mooie dag.
Vrijdags rij ik naar huis in mijn van rijkswege verstrekt motorvoertuig (een Hyundai Accent waar je eerst de gemeentelijke ontsmettingsdienst doorheen moet sturen) zie ik plotseling beweging in mijn achteruitkijkspiegel. Wist eerst niet goed wat ik eigenlijk moest zien maar vervolgens blijkt dat ook op Aruba carpoolen heel normaal is. Kijk op de foto en probeer te ontdekken wie met mij mee was gelift.
Goed, gisteren was ik precies 2 weken aan het werk en mocht ik de eerste voortgangspresentatie van de zaak geven. Kreeg alleen maar positieve reacties, maar dat is niet zo verwonderlijk, was voor het eerst in 2 jaar dat er ĂĽberhaupt een presentatie werd gegeven en dan doe je het al gauw goed.
Geeft je wel een goed gevoel. Trix en ik zijn nog steeds met de makelaar in onderhandeling voor een permanente woning. Ziet er wel goed uit, we zijn volop in de race voor een prachtige woning met uitzicht over bijna de helft van het eiland. Alle signalen wijzen de goede kant uit, dus waarschijnlijk gaat dat lukken. We hebben goeie hoop. Volgende keer meer daarover.
Tot schrijfs en reageer op onze verhalen. Je hebt geen idee hoe leuk het is om jullie reacties te lezen!
Heeeeel veel zonnige groetjes
Trix en Sjack
Schöppe Mie forever
Vakantie is voorbij
Woensdag 1 augustus eindelijk aan mijn werk begonnen. Om 07.00 uur werd ik thuis opgehaald door een van de collega’s. In een noodgang reden we, dwars door de bush via een “sluiproute” naar kantoor. Volgens mij hebben we 1 loopkip (een soort lokale vogel) platgereden en 1 tropische huismus tegen de voorruit geplet. Een stukje verder konden 3 wilde honden maar ternauwernood het vege lijf redden, hoop ik. In elk geval, toen we op het werk kwamen was ik klaarwakker, dat dan weer wel.
Eenmaal op het werk werd ik hartelijk ontvangen door de collega’s en na een tasje koffie was het tijd voor de briefing. Die gaat niet anders dan in Nederland. Terug op de werkplek was er nog een overeenkomst met Nederland: De computer werkte niet. Dat heeft tot ver in de donderdagmiddag geduurd, dus je voelt je meteen thuis. De rest van de dag heb ik me bezig gehouden met nader kennis te maken met de mensen met wie ik de komende tijd veel uren zal gaan doorbrengen. Allemaal goed volk!
De donderdagmorgen had ook een verrassing voor me in petto. In mijn kamer was een grote driepoot beland met daaroverheen gedrapeerd de complete outfit van een hoogbejaarde kindervriend die in december jarig is. Er hing een briefje aan waarop geschreven stond dat iedereen mij hartelijk bedankte voor mijn vrijwillige aanmelding om die klus op me te nemen. Ze zaten immers al 4 dagen zonder omdat mijn voorganger in die functie afgelopen zondag was teruggegaan naar Nederland.En dan zeg je natuurlijk geen nee als je zo’n kans geboden wordt. We gaan het zien in december.
Ik heb ze wel al gewaarschuwd dat ik een fan ben van de Hans Teeuwenversie (kijk hierboven bij het tabblad video)
Tot weer
Trix&Sjack
Ta bende un car
Maandagmorgen om 09.00 uur afgesproken met de verkoper dat ik dan de auto kom betalen en hem mijn eigendom mag noemen.
Het hele weekend hebben we nog besteed aan pinnen en zondagavond hadden we het streefbedrag bijelkaar, tenminste, tot op 100 Arubaanse guldens. Dat lukt natuurlijk niet meer, alsof de duvel ermee speelde. Uiteindelijk die honderd guldens maar in dollars (56) aan het totaalbedrag toegevoegd en om 08.30 uur vol goede moed naar de verkoper getogen. Hij is trouwens de chef-kok van het Holiday-Inn hotel, dus ik weet hem altijd te vinden als er iets niet deugt aan de auto. Of hij helpt me of ik spuug stiekem in zijn soep!
Afijn, na de nodige beleefdheden te hebben uitgewisseld, wij heel ongeduldig, hij heel geduldig en boekhouderig al die flappen tellen, was de transactie een feit. We waren de gelukkige eigenaren van een Chevrolet S10 DLX uit 2004. Een 2.4 liter 4 cilinder motor (ik had graag een 6-cilinder gehad maar die waren niet voorhanden). Tenminste, dat dachten we. De verkoper legde ons uit dat we EERST naar de verzekeringsagent moesten om de auto te laten verzekeren, en dan naar de belastingdienst om de papieren op onze naam te zetten en de kentekenplaten op te halen. Op Aruba wordt het kenteken namelijk op de eigenaar afgegeven en niet op het voertuig. Tot die tijd moesten we de auto laten staan en mochten we er niet in rijden. begrijpelijk natuurlijk. Voor de duidelijkheid:
Wij wonen helemaal noordelijk van Oranjestad. De verkoper helemaal zuidelijk. De verzekeringsagent huist weer noordelijk en de belastingdienst weer zuidelijk van Oranjestad. Verder is het centrum van Oranjestad op dit moment een puinhoop omdat er tramrails wordt gelegd, zodat de dikke Amerikaanse toeristen niet meer hoeven te lopen om bij de winkels te komen.
Goed, wij dus de wijze raad van de verkoper op gevolgd en teruggereden naar het noorden om bij de verzekeringsagent te komen.
- Goeiemorgen, wij hebben een auto gekocht en willen die graag bij u verzekeren.
- O, dat kan, heeft u de belastingpapieren bij u?
- Nee hoor, eerst bij de belastingdienst de papieren in orde maken en dan terug hiernaartoe.
OK, wij weer file rijden naar het zuiden en bij de belastingdienst de nodige formaliteiten voldaan. Dat ging op zich vrij vlot, maar toen naar het loketje om de kentekenplaten op te halen.
- Bon dia, wij hebben net de belasting betaald en komen nu de kentekenplaten ophalen
-O, dat kan, heeft u de verzekeringspapieren bij u?
eh nee, maar die gaan we nu halen.
Goed, dus weer optocht rijden door het bomvolle en spitsdrukke Oranjestad, naar het noorden, naar de verzekeringsagent. Ook dat ging op zich vrij soepel en weer terug door datzelfde Oranjestad naar het inmiddels vertrouwde kantoor van de Servizio di impuesto. Dat was nog racen, want ons loketje sloot om 11.45 uur.
Eind goed al goed, om 11.30 uur hadden we alles gedaan wat we moesten doen en konden we terugrijden naar de plek waar onze chevy stond. Voor de duidelijkheid, we hebben deze week nog de beschikking over een huurauto, zodat we toch mobiel waren, ondanks dat we niet met onze eigen auto mochten rijden. Maar dan moet je 2 kentekenplaten op de bumper van je nieuwe auto schroeven, terwijl je geen schroevedraaier, zelfs geen schroefje hebt. Alles zit namelijk nog in de container. Met Caribische zelfredzaamheid kom je dan toch nog een heel eind en we zijn met onze auto en met de huurauto terug naar ons huis gereden. Inmiddels zitten de platen er deugdelijk op (denk ik).
Kijk naar de fotoreportage van onze trots en laat ff weten wat je ervan vindt.
Zonnige groeten weer vanuit Aruba en tot schrijfs!
PS
Voor de insiders: SCHÔPPE MIE FOREVER
Aruba, dushi tera
Hehe,
Hier zijn we dan na een langdurige radiostilte. Sorry daarvoor, maar er waren redenen zat waarom we niet eerder met een nieuw verhaal konden komen, maar daar komen we dadelijk vanzelf op. Nu beginnen we eerst bij het begin.
Vrijdagmorgen 20 juli om 05.00 uur liep de wekker al af, en dat is voor Sjack een hele straf… Bij Twan en Claar lekker ontbeten en ALLE koffers ingeladen. Hartstikke leuk dat Charles en Thea onverwachts nog voorbij kwamen om zeker te zijn dat we ook wel echt vertrokken. Toen de auto in en richting Schiphol. Kennelijk wilde heel Nederland graag dat we gingen want er was helemaal nul verkeer op de weg. In vijf kwartier (!) waren we al in de vertrekhal. De koffers aangeboden bij de bagage drop-off en jawel hoor, van de vier koffers waren er twee te zwaar. We mochten kiezen; 200 euro bijbetalen of de koffers laten staan. Dat werd dus de beurs trekken. Ben benieuwd of we dat ook kunnen declareren bij de baas.
Echter niet getreurd en gewoon met Pé, Marij, Twan, Clarie, Fieke, Maud, René en Niki een tasje koffie gedronken en toen was het al tijd voor een licht emotioneel afscheid. Uit elkaar gaan doet altijd pijn, maar we weten waarvoor we gekozen hebben en staan er ook nog steeds volledig achter. Gewoon doorzetten dus en door de douane gaan, een laatste zwaai en we waren weg.
Zelfs de vlucht leek korter te duren dan we verwacht hadden, de piloot had kennelijk begrip voor onze situatie en gaf extra gas waardoor we 15 minuten vliegtijd bespaarden. Aangekomen op Reina Beatrix, het vliegveld van Aruba, duurde het erg erg lang voordat we onze koffers hadden. Meteen bekruipt je dan al het gevoel dat bij een doemscenario hoort. Er zal toch geen of meer koffers zoek zijn geraakt. Intussen werden we al gebeld door de collega’s die buiten het vliegveld op ons stonden te wachten, waar we toch bleven. Maar, zoals een bekend spreekwoord hier op Aruba zegt, komt goed jongen, komt goed. En dat was ook zo, al onze koffers verschenen op de lopende band en om de verloren tijd weer in te halen besloot de douane om maar niemand te controleren. We konden zo doorlopen naar buiten en daar stonden de collega’s klaar, zo’n 30-35 mensen die je allemaal een hand geven en je welkom heten. Hartstikke leuk, we voelden ons ook welkom! De koffers werden ons uit hand genomen en in optocht reden we naar ons tijdelijke huis. Daar was vervolgens nog een echt leuk feestje met een hapje en drankje (hadden die collega’s allemaal geregeld) maar we waren toch blij toen de laatsten om 21.00 uur lokale tijd naar huis gingen. 21.00 uur hier is 03.00 uur Nederlandse tijd, dus we hadden de 24 uur bijna volgemaakt. Moe maar voldaan gingen we naar bed om zaterdag weer om 07.00 uur op te staan. Om 10.00 uur kwam de makelaar om de regels van het huis uit te leggen. We hadden al ontdekt dat we geen wifi verbinding hadden en hij ging meteen aan de slag. Er werd vanalles gereset en opnieuw opgestart en dingen gedaan, maar niets hielp. We hadden geen internet. Dat heeft uiteindelijk tot dinsdagmiddag geduurd. De makelaar putte zich uit in verontschuldigingen maar het was allemaal de schuld van de techniek. Wat hij niet weet is dat wij allang doorhadden dat hij gewoon het wachtwoord om toegang te krijgen tot het netwerk niet meer wist. Ach ja, dat hoort er gewoon bij.
Intussen zijn we aardig gewend hier. Het voelt al als thuis. We zijn druk geweest om een definitief huis te zoeken, hebben we nog niet gevonden, maar dat komt wel. Afgelopen vrijdag hebben we een auto gekocht, op zich ook wel een leuk verhaal. Hier worden geen betalingen (tussen particulieren) over de bank gedaan, alles is boter bij de vis, cash betalen. Een auto is hier niet duur, maar kost toch wel gauw een paar duizend Arubaanse guldens. Die hadden we vrijdag natuurlijk niet zomaar bij de hand. Gaan pinnen dus. Toen bleek echter dat je maar tot een bepaald maximum bedrag per 24 uur mag pinnen. Vervolgens zijn we dus vanaf vrijdag elke dag trouw ons max aan het pinnen, zodat we morgenvroeg het geld bijelkaar hebben. Dan gaan we de auto ook halen en vervolgens naar de belastingdienst om de nodige formaliteiten af te werken.
Oh ja, we zijn trouwens sinds donderdag echte originele Arubanen! We waren om 09.30 uur bij de Senseo, oh nee, de Censo, en hebben ons in laten schrijven in een soort GBA. Dat duurde alles bijelkaar maar tweeëneenhalfuur……………
Zoals je tussen de regels door kunt lezen hebben wij het hartstikke goed naar onze zin hier. Het weer is elke dag weer een cadeautje. Woensdag ga ik met mijn werk beginnen en dan start er weer een nieuw hoofdstuk in ons Aruba-avontuur.
We houden jullie op de hoogte
Living in a box
Vandaag kwamen de verhuizers (en ze komen morgen terug). Wat een raar gevoel. Vreemde mensen snuffelen door JOUW spullen. Alles wordt netjes verpakt, dat wel. Zelfs de keukenrolhouder werd met het restant keukenrol netjes in bubbeltjesfolie gedraaid en in de verhuisdoos gestopt
Maar goed, werkelijk elke doos wordt op alle hoeken en naden “waterdicht” met ductape dichtgeplakt. Straks zullen we ons stanleymes hard nodig hebben om alles weer open te krijgen. O nee, dat is ook ingepakt, maar in welke doos ook alweer, die witte misschien? Hetzelfde geldt voor het fototoestel. Graag had ik hier een foto bij gedaan van de enorme stapels witte dozen die nu de woonkamer bevolken, maar waarschijnlijk zit dat ook in een van die dozen, net als de decoder van Ziggo die we terug moeten geven enz. enz. Chaos troef dus, maar dat schijnt part of the process te zijn? Ik begrijp nu wat mensen bedoelen als ze zeggen dat ze zich ontheemd voelen.
Afijn, dadelijk op Aruba krijgen we hopelijk een antwoord op al die vragen.
Tot schrijfs,
Trix&Sjack